JAN WILLEM OVER DE IN PERSON WERELD

Kopje koffie

“DPD is van ons een gewaardeerde klant. Zij hebben twee diensten die wat lastig in zijn te vullen: een vroege ochtendploeg en/of een late middagploeg. Er zijn daar altijd circa tien mensen via ons aan het werk. Het liep allemaal goed, totdat we ineens op heel korte termijn twee mensen nodig hadden. Dat was niet makkelijk voor deze diensten. Ik ben dan continu in mijn hoofd aan het malen: waar haal ik ze vandaan? In gedachten liep ik naar de Albert Heijn aan het einde van de straat. Voor de ingang van de winkel stond in de regen een dakloze man een krantje te verkopen. Ik kijk die man aan en denk: in de regen, krantjes verkopen. Altijd, dag in, dag uit. Als iemand een goed werkethos heeft, dan is hij dat. Dus ik zeg tegen die beste man: “Je staat hier elke dag, toch?”. En hij antwoordt: “Ja, elke dag krantje verkopen”.  Ik zeg: “Het is nu koud en het regent, mag ik je een kopje koffie aanbieden?”, en wijs naar de In Person vestiging iets verderop. Samen lopen we erheen.”

Snel geregeld

“Eenmaal aan de koffie vraag ik hem hoelang hij dit al doet en waar hij woont. Uiteindelijk kwam zijn Roemeense identiteitskaart tevoorschijn. Ik laat hem zien wat het werk bij DPD inhoudt en maak een berekening voor hem van het maandsalaris in lei (Roemeense munteenheid). Hij viel van zijn stoel, geloofde het bijna niet, maar gaf wel direct aan dat hij ook een broer heeft die dit zou zien zitten. Er moest best veel geregeld worden voor ze aan de slag konden. Dus heb ik direct de gemeente opgebeld en gezegd dat ik hier twee mensen had zitten die altijd bij de Appie staan. Die mensen gaan aan het werk, maar we moeten even wat fixen met elkaar, want anders komt het niet goed. Nou, die mensen van de gemeente, die vielen ook van hun stoel. Eigenlijk had niemand hieraan gedacht. Terwijl heel Rijssen die jongens kent van de krantjes. Ik heb samen met de gemeente het papierwerk geregeld, ervoor gezorgd dat ze representatieve kleding kregen en drie dagen later zijn ze bij DPD gestart. Het ging direct supergoed.”  

Mijn hart gestolen

“Die jongens hebben echt mijn hart gestolen. En niet alleen dat van mij. Toen ik dit verhaal op Facebook deelde ontplofte mijn tijdlijn. Het mooiste is nog, ze konden nog niet echt afscheid nemen van het krantje. Ze zijn die nog lang op zaterdagmiddag blijven verkopen. Inmiddels werkt de een bij een autobedrijf en importeert auto’s uit Roemenië. Hij is nu echt in zijn kracht gezet. Zijn broer werkt nog steeds via In Person. Ik regel nog regelmatig dingen voor de mannen. Vorig week stonden ze nog op de stoep met belastingbrieven en de vraag of ik hen wilde helpen met de aangifte. Dan regel ik dat.”